ZROBIĘ WSZYSTKO - ROZDZIAŁ VI

 Tu troszkę się rozpisałam, ale... wydaje mi się, że to całkiem dobrze. Na moją historię poświęcicie mniej niż dziesięć minut, ale i tak mam nadzieję, że to nie będzie stracony czas. 
Jesteśmy także coraz bliżej starcia z zagadkami Marylin. W następnym rozdziale przejdziemy już do głównego wątku.

ROZDZIAŁ VI

I KNOW

 Dreszcze przechodziły mi po ciele. Dlatego cały czas w rękach trzymałam gorący kubek z herbatą. 
W zasadzie to nie wiem dlaczego aż tak przejmuję się osobą, której praktycznie nie znam. Może... czuję się winna, albo... boję się o niego tak jak człowiek o człowieka. Oglądający reklamy z chorymi dziećmi, które są nam obce, ale i tak ich nam szkoda. Nie wiem, naprawdę nie wiem co myśleć.

     – Lepiej? – spytał Ethan. 
     – Nie...

Nie wiedzieć czemu – zawsze byłam szczera do bólu. Kłamałam tylko w obronie własnej. Kiedy tylko zgubiłam rolę na przedstawienie (a robiłam to często) zawsze zganiałam na siostrę. Mówiąc, że wzięła ją i gdzieś rzuciła. Były one lekkie w porównaniu do innych, ale... kłamstwo to kłamstwo. Prawda?

    – Niby dlaczego się nim tak przejmujesz? Nic o nim nie wiesz. Jest... obcy. – Podparł się łokciami o stół z baru.

    – Nie wiem – odchrząknęłam.

To jedyna odpowiedź na jaką mógł liczyć. Nawet jeśli wygłaszał monologi, które spokojnie można by było zapisać na jednej kartce... zawsze odpowiadałam góra pięcioma słowami.

   – A jak tam rozmowa o pracę?

Pracę? Zupełnie o niej zapomniałam! Marylin! Ach... jeden dzień mnie nie zbawi. Miałam się pojawić na miejscu dziś o dziewiątej nad ranem. Lecz ja... nie dam sobie rady. Nie w takim stanie.

Nie odpowiedziałam na jego pytanie i wybiegłam z barku. Znalazłam się w łazience. Wyjęłam telefon i zadzwoniłam na wybrany numer... Pięć nieodebranych połączeń. To się wkopałam.

      – Ha halo?

      – GDZIE PANI JEST?! CZEKAM NA PANIĄ JUŻ PIĘĆ GODZIN!

      – Ja ja... miałam wypadek.

      – Wypadek? – Zniżył ton swojego donośnego głosu – Słucham.

Wzięłam głęboki oddech i opowiedziałam mu całą historię. Nie wiem, który raz już ktoś ją ode mnie słyszy.

      – Dziennikarz powinien być na miejscu wydarzeń bez względu na okoliczności – powiedział łagodnie.

Okoliczności? Hallo... ja jechałam samochodem w stronę Texasu. No i jeszcze szpital... wypadek.

     – Ja ja wiem, ale... 

     – Ale, pani nie jest jeszcze dziennikarzem. Więc... wybaczam.

     – Dzięku...

     – Jutro o umówionej godzinie i w umówionym miejscu. – Nie dał mi dojść do słowa – Do widzenia panno Anderson.

     – Do wi... - rozłączył się, no i znów nie dokończyłam.

Wróciłam do barku. Opowiedziałam narzeczonemu na pytanie i zamówiłam kolejną herbatę. Piątą w tym dniu. Nagle mój telefon zaczął wibrować. Wyjęłam go z torebki i odebrałam. Był to numer: Madge?

      – Co jest?

      – Obudził się! Żyje! Ha ha! – Wyobrażałam sobie jej uśmiech.

      – Naprawdę... to... to wspaniale! Pa pa Madge. Zaraz będę.

Rozłączyłam się i uśmiechnęłam do Ethana. Uśmiechem tak szerokim i szczerym, że każdy kto by na mnie spojrzał wyszczerzyłby zęby razem za mną.

Tak zrobił Ethan.

Potem złapał za płaszcz i poszliśmy razem do szpitala przy Middle Street. Ręce przestały mi się trząść, a ja czułam, że przedawkowałam herbatę. O ile to możliwe.

Weszliśmy przez szklane drzwi, a następnie wkroczyliśmy do sali Matta. Jednak po minucie mój towarzysz wyszedł i zostałam sama.

     – No i nie będziesz mogła wyssać krwi z nieboszczyka – uśmiechnął się.

     – Kurcze, a już myślałam, że się nie wyda. – Odwzajemniłam się tym samym.

Postawiłam białe krzesło obok jego łóżka i zaczęłam gadać jak najęta. Skomentował nawet moje starcie z gazem rozweselającym.

     – Nie uwierzysz, ale przez ciebie naćpałam się herbatą.

     – Ha... tego jeszcze nie było. A u mnie nic ciekawego. Choć... możliwe, że też coś przedawkowałem. Wydawało mi się, że skaczę po tęczy. Ach fajnie było.

    – Nie wiem co ci tam podawali, ale...

Spojrzał na mnie krzywym wzrokiem i powiedział:

    – Dlaczego przyszłaś?

To pytanie... zwaliło mnie z nóg. Nie miałam zielonego pojęcia co odpowiedzieć.

    – Martwiłam się i... 

    – A teraz tak na serio. Proszę, jestem chory. – Udawał, że kaszle.

    – Szczerze tak? Sama nie wiem...

    – Spodziewałem się wyznania miłosnego, albo coś w tym stylu.

Uderzyłam go dla żartów torebką.

    – Ej! Nie! - uśmiechnęłam się. 
    – Żartowałem. Nie zabijaj.

Rozmawiałam z nim jeszcze jakieś pół godziny. Może trwałoby to dłużej, ale... Ethan.

    – Co tam gołąbeczki? 

    – Ej trochę prywatności. Nie wolno komuś wchodzić w paradę jak się z kimś całuje. Co nie?

    – Całuje?!

    – Aha...

    – On... on żartuje – powiedziałam lekko przerażona.

Wiem jaki jest Ethan wolałabym, aby Matt odłożył swoje żarty na bok.

    – No pewnie. A co myślałeś? Istnieje takie coś jak... sarkazm. Tylko mądrzy go rozumieją.

Ethan zrobił kwaśną minę, ale wyciągnął rękę do chłopaka.

     – Ethan Forbs – przedstawił się – narzeczony Giny.

Musiał.

     – Matt Downsword – odpowiedział – nie narzeczony Giny.

Pożegnałam się z Mattem. Musiałam wrócić do domu. Jutro o dziewiątej rano miałam znaleźć się w domu Masoonówny. Jechaliśmy srebrnym autem, a Ethan miał minę jak po zjedzeniu ziarnka gorczycy.

    – Hej. Co jest? 
    – Nic...

Na nic więcej nie mogłam liczyć.

Samochód zatrzymał się przed ogromną willą z basenem. Miała ona ponad dwadzieścia pokoi, które moim zdaniem były kompletnie niepotrzebne. Ethan był biznesmenem. Często nie było go w domu. Kiedyś każda chwila bez niego była przygnębiająca. Teraz... przyzwyczaiłam się do jego wyjazdów w delegację. Mimo że w tym wielkim domu pracowało trzech służących to i tak czułam się samotna, ale... tylko czasami.

Spojrzałam na Ethan'a, a on zwrócił głowę w lewo i spojrzał mi w oczy.

    – Wiesz, że cię kocham prawda? I nigdy, naprawdę n-i-g-d-y nie zdradziłabym cię z kimś innym. Wiesz prawda?

Nie odpowiedział nic. Złapał mnie za tył głowy i przyciągnął do siebie. Musnął delikatnie moje usta wargami, a następnie pocałował.

Czułam już tylko zapach jego perfum i miętowej gumy z baru.

    – Wiem...

A potem znów... czułam już tylko jego zimny, miętowy oddech.